Bugula

Kolonie opgericht, groeiend van een verticale ancestrula, vertakkend, vastgehecht door rhizoïden. De zoïden in 2 of meer rijen, alternerend. Op de basale zijde is het proximale einde gevorkt en het distale einde van de lagere zoïde bekneld tussen de vork van de volgende zoïde. Op de frontale zijde zijn de zoïden gewoonlijk distaal afgeknot en proximaal wat smaller. De basale en laterale wanden zijn licht verkalkt, het frontale oppervlak grotendeels membraneus. De opening wordt gesloten door een sluitspier, er is geen operculum. Eén of meer stekels kunnen aanwezig zijn op de distale hoeken van de zoïde. Hun opstelling kan uitgedrukt worden in een formule, zodat 2 :1 betekent dat er 3 stekels zijn, 2 op de buitenste distale hoek (altijd eerst geciteerd) en één op de binnenste. Een gesteeld avicularium, gevormd als een vogelkopje, is aanwezig op de zijde van alle of vele zoïden (uitgezonderd B. neritina). Broedkamers bolvormig, soms gereduceerd tot een bolletje of minder, gesloten door de inliggende blaas, die soms het voornaamste deel van de broedkamer vormt. Alle soorten schijnen te sterven in de herfst, overwintering als ancestrula of koloniestompjes en uitlopers. Bij beschrijving van de vorm van de avicularia-bek, maken we onderscheid tussen een neergebogen top en een rechthoekig haakvormige. Het verschil kan goed gezien worden als een afgebroken avicularium in profiel bekeken wordt op een microscoopglas. Loppens (1906) vermeldt dat Bugula flabellata en Bugula calathus Norman algemeen waren in de haven van Nieuwpoort. De beschrijving van Bugula calathus vermeldt niet de enorm grote avicularia die de zoïden zouden moeten hebben. Twee kolonies in het KBIN die oorspronkelijk als B. calathus gedetermineerd werden, bleken resp. Bugula flabellata en onvindbaar te zijn. Welke soort Loppens met B. calathus bedoelde blijft dus een raadsel. Het was niet Bugula stolonifera, die nu algemeen in havens voorkomt, want bij zijn soort waren de kolonietakken meerrijig. Het was ook niet Bugula simplex of B. turbinata, want daarmee klopt zijn opgegeven stekelformule 2:2 niet. Misschien maakte hij een onderscheid tussen twee groeivormen van Bugula flabellata, een kleine vorm tot 15 mm lang, met afgeronde takeinden en een grotere vorm tot 25 mm lang met meer hoekige takeinden.